13

Ons driepersoonshuishouden begon langzaam in een bepaald ritme te komen. Na het avondeten ging Rosie naar haar werkkamer terwijl Gene en ik cocktailingrediënten consumeerden.

      ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Gene. ‘Heb je je opgegeven voor een of ander evaluatiegesprek?’

      ‘Kon je dat uit mijn verhaal afleiden?’

      ‘Alleen vanwege mijn deskundigheid op het gebied van subtiele menselijke communicatie. Het verbaast me dat Rosie niet heeft doorgevraagd.’

      ‘Ik denk dat ze andere zaken aan haar hoofd heeft,’ zei ik.

      ‘Ik denk dat je gelijk hebt. Dus?’

      Ik stond in tweestrijd. De EPDS-vragenlijst had aangetoond dat Rosie geen risico liep op een postnatale depressie, maar haar antwoorden duidden wel op een verhoogd stressniveau. Moest ik dat verergeren door haar het hele verhaal te vertellen, of moest ik besluiten niet aan Lydia’s voorwaarde te voldoen, wat zou leiden tot een negatieve rapportage aan de politie, een eventuele arrestatie en een gevangenisstraf, wat Rosie nog veel meer stress zou bezorgen?

      Gene leek mijn enige hoop te zijn. Zijn sociale vaardigheden en manipulatieve vermogens zijn veel beter ontwikkeld dan die van mij ooit zullen zijn. Misschien wist hij nog een andere oplossing waarbij ik Rosie niets hoefde te vertellen, maar ook niet de gevangenis in hoefde.

      Ik vertelde hem over het Speeltuin Incident en wees hem erop dat de hele reeks gebeurtenissen werd geïnstigeerd door zijn advies om kinderen te gaan observeren. Mijn verhaal leek hem vooral te amuseren. Hier putte ik geen troost uit, aangezien ik uit ervaring weet dat dit soort vermaak voor het slachtoffer vaak gepaard gaat met schaamte of leed.

      Gene schonk het laatste restje Blue Curaçao in zijn glas. ‘Jezus, Don. Het spijt me als ik hier op de een of andere manier aan heb bijgedragen, maar ik kan je wel vertellen dat een ingevulde vragenlijst niet genoeg zal zijn om hiervan af te komen. Ik kan geen oplossing bedenken waarbij je Rosie niets hoeft te vertellen en ook niet de gevangenis in hoeft.’ Ik kon merken dat hij niet tevreden was met zijn conclusie: als wetenschapper zag hij een onopgelost probleem als een persoonlijke belediging. Hij dronk zijn glas leeg. ‘Heb je nog iets anders in huis?’

      Ik liep naar de koelruimte.

      ‘Oké,’ zei hij toen ik weer terugkwam. Blijkbaar had hij tijdens mijn afwezigheid verder over het probleem nagedacht. ‘Volgens mij kunnen we die Lydia maar beter serieus nemen. Wat is het verschil tussen een maatschappelijk werker en een rottweiler?’

      Ik snapte de relevantie van deze vraag niet, maar Gene gaf zelf antwoord.

      ‘De rottweiler geeft je je kind weer terug.’

      Het was een grap, en volgens mij ook een vrij smakeloze, maar ik had begrepen dat er wel vaker van dit soort grappen werden gemaakt wanneer twee vrienden samen een drankje zaten te drinken.

      ‘Jezus, Don, wat is dit voor spul?’

      ‘Grenadine. Het is alcoholvrij. Je moet helder kunnen nadenken. En je dwaalt af. Ga verder.’

      ‘Goed. Dus je bent verplicht om nog eens bij die maatschappelijk werker te verschijnen, samen met Rosie. Je zou een smoesje kunnen bedenken...’

      ‘Ik zou kunnen zeggen dat ze niet kon komen vanwege zwangerschapsmisselijkheid. Zeer geloofwaardig.’

      ‘Daar win je alleen maar wat tijd mee. En misschien voelt Lydia zich dan wel zo geprovoceerd dat ze alsnog een negatief rapport indient bij de politie. Je kunt een rottweiler maar beter niet provoceren.’

      ‘Wilde je niet juist aantonen dat maatschappelijk werkers verschillen van rottweilers?’

      ‘Ik wilde aantonen dat er maar een klein verschil tussen zit.’

      Een klein verschil. Dat concept bracht me op een idee. ‘Ik zou een actrice kunnen inhuren. Om zich als Rosie voor te doen.’

      ‘Sophia Loren.’

      ‘Is die niet veel ouder?’

      ‘Grapje. Even serieus, het probleem met dat plan is dat die actrice jou niet goed genoeg kent. Terwijl de maatschappelijk werker zich daar waarschijnlijk op zal richten: kan deze vrouw wel omgaan met Don Tillman? Want je bent niet...’

      Ik maakte zijn zin voor hem af: ‘... bepaald doorsnee. Correct. Hoelang denk je dat het zou duren om mij voldoende te leren kennen?’

      ‘Ik zou zeggen zes maanden. Minimaal. Sorry, Don, maar alles opbiechten aan Rosie is denk ik het minste van twee kwaden.’

Ik liet het probleem nog een weekje aan mijn onderbewustzijn over: week 9 van Buds ontwikkeling. De streep op de tegel die zijn huidige lengte weergaf was inmiddels 2,5 centimeter lang, en mijn schets van zijn iets veranderde uiterlijk was een stuk beter gelukt, dankzij oefening.

      Het actrice-idee was aanlokkelijk en ik kon het maar moeilijk loslaten. Om in probleemoplossende termen te spreken: ik staarde me erop blind en was niet meer in staat alternatieven te bedenken. Maar Gene had gelijk: een onbekende zou niet genoeg tijd hebben om zoveel over mij te leren dat ze diepgaande vragen van een deskundige zou kunnen beantwoorden. Uiteindelijk was er maar één persoon die me kon helpen.

      Ik vertelde haar over het Speeltuin Incident en dat ik verplicht was me door een deskundige te laten evalueren. Ik probeerde duidelijk te maken dat het vermijden van stress mijn prioriteit was geweest, en dat de EPDS-vragenlijst had aangetoond dat Lydia’s zorgen ongegrond waren. Toch moest ik haar wel duidelijk wijzen op de risico’s van het niet meewerken.

      ‘We moeten wel gaan, om onze ouderschapskwaliteiten te laten beoordelen en naar Lydia’s advies te luisteren, anders word ik strafrechtelijk vervolgd en het land uitgezet en mag ik geen contact meer hebben met Bud.’ Wellicht dat ik wat overdreef, maar in gedachten zag ik nog steeds Gene’s beeld van een rottweiler voor me. Mijn training in oosterse vechtsporten had me niet op agressieve honden voorbereid.

      ‘Wat een trut. Volgens mij gaat ze haar boekje ver te buiten.’

      ‘Ze is een deskundige die enkele risicofactoren heeft gesignaleerd. Haar eis lijkt me redelijk.’

      ‘Volgens mij ben je veel te aardig. Dat ben je altijd. Hoe dan ook, ik zal mijn uiterste best doen je te helpen, dus zeg maar wat ik kan doen.’

      Dat was een zeer genereus aanbod. Ik had me al afgevraagd of ik mijn plan wel moest doorzetten, maar haar reactie was duidelijk.

      ‘Je zou je als Rosie kunnen voordoen.’

      Sonia’s uitdrukking leek te wijzen op geschoktheid. Ik had het plan niet met Gene besproken, maar ik wist dat hij van mening was dat accountants zeer bedreven waren in misleiding. Ik vertrouwde erop dat hij daarin gelijk had.

      ‘Mijn god, Don.’ Ze begon te lachen, maar ik bespeurde enige nervositeit. ‘Je maakt zeker een grapje? Ik wilde alleen maar zeggen dat... Je meent het echt, hè? Mijn god. Ik denk niet dat ik Rosie zou kunnen spelen.’

      ‘Vanwege morele bezwaren of omdat je niet bekwaam genoeg bent?’

      ‘Je kent me toch? Ik ben enorm immoreel.’ Dat was niet mijn indruk van Sonia, maar het kwam overeen met Gene’s beeld van haar beroep. ‘Maar Rosie en ik zijn totaal verschillend.’

      ‘Correct. Maar Lydia heeft Rosie nooit ontmoet. Ze weet niet eens dat ze Australisch is. Alleen dat ze geneeskunde studeert en geen vrienden heeft.’

      ‘Geen vrienden? En Dave en ik dan?’

      ‘Ze spreekt alleen met jullie af als ik erbij ben. Verder heeft ze vooral contact met haar studiegroepje. En af en toe spreekt ze met Judy Esler af. Ze is hoofdzakelijk geïnteresseerd in intellectuele gesprekken.’

      ‘Dan mag ik mijn kennis wel wat bijspijkeren. Wil je koffie?’

      We waren in het appartement van Dave en Sonia. Het was zondag, maar Rosie was toch naar de universiteit gegaan, ondanks de ‘weekenden vrij’-regel, en Dave was ook aan het werk. Sonia beweerde een regelmatige dosis espresso nodig te hebben vanwege haar Italiaanse afkomst, en ze bezat een professionele koffiemachine. Koffie was een uitstekend idee, maar geen prioriteit.

      ‘Nadat we hebben besloten of je je voor Rosie gaat uitgeven.’

      ‘Nadat ik koffie heb gedronken.’

      Toen Sonia terugkeerde met mijn dubbele espresso en haar zwangerschapsvriendelijke cafeïnevrije cappuccino, leek ze een betoog te hebben voorbereid.

      ‘Oké, Don, dus het gaat maar om één afspraak, niet meer?’

      Ik knikte.

      ‘En ik hoef geen formulieren in te vullen of dingen te ondertekenen?’

      ‘Ik denk het niet.’ Niets was uitgesloten, maar aangezien Lydia officieel slechts moest vaststellen of ik een pedofiel was, leek het me onwaarschijnlijk dat ze iets zou rapporteren over Rosie of over onze ouderschapskwaliteiten. Sonia’s vaststelling dat Lydia ‘haar boekje te buiten ging’ was vermoedelijk correct.

      ‘Goed dan. Ik zal het doen, om twee redenen. De belangrijkste reden is dat je zo aardig bent voor Dave. Ik weet dat hij failliet zou gaan zonder het geld dat hij van George de Drummer krijgt. Dat weet ik heus wel.’

      Dave wist absoluut niet dat Sonia hiervan op de hoogte was. Hij deed er alles aan om zijn zakelijke problemen voor Sonia verborgen te houden. Wat nogal belachelijk was, gezien Sonia’s beroep.

      Sonia dronk haar koffie op. ‘Maar ik wil niet dat je het aan Dave vertelt,’ zei ze.

      ‘Waarom niet?’

      ‘Hij heeft al genoeg aan zijn hoofd. Je kent Dave, hij is een echte piekeraar.’

      Dat was waar. Mijn reden om de situatie voor Rosie verborgen te houden was dat ik haar geen stress wilde bezorgen. Maar het zou vreselijk zijn als de oplossing voor dit probleem tot meer stress zou leiden bij Dave, resulterend in een hartaanval of een beroerte, waar hij sowieso al meer risico op liep vanwege zijn overgewicht. De geheimen stapelden zich echter wel steeds verder op, terwijl ik slecht kan liegen. Ik beloofde Sonia dat ik mijn best zou doen, maar dat ik zelfs dan waarschijnlijk minder goed zou kunnen liegen dan de gemiddelde mens. In dat opzicht had ik graag over Gene’s vaardigheden beschikt, maar die vloeiden voort uit zijn persoonlijkheid, en daar zat ik dan weer niet op te wachten.

      ‘Wat is de tweede reden?’ vroeg ik.

      ‘Dat ik die rottweiler dolgraag eens op haar plaats wil zetten,’ zei Sonia, waarna ze begon te lachen.

Toen ik thuiskwam, stond Rosie onze twee vazen en de wijnkaraf te vullen met bloemen. Ze droeg een korte broek en een mouwloos T-shirt. Haar figuur verschilde niet zichtbaar van haar normale staat van perfectie.

      ‘Ik heb een pauze nodig van mijn studie,’ zei ze. ‘Je had gelijk toen je zei dat ik de boel niet meer in perspectief zag.’

      ‘Uitstekend idee,’ zei ik. ‘Je moet je stressniveau zo laag mogelijk houden.’

      ‘Hoe gaat het met Sonia?’ vroeg Rosie.

      ‘Sonia maakt het uitstekend. Dave maakt zich druk om het naderende vaderschap. Wat normaal is voor mannen.’

      Rosie begon te lachen. ‘Hé, ik heb eens nagedacht. Over wat je vorige week zei over het inwinnen van deskundig advies. Ik reageerde mogelijk een beetje defensief. Misschien is het wel een goed idee. Als jij er behoefte aan hebt.’

      ‘Nee, nee, ik zei het alleen voor jou. Ik heb er alle vertrouwen in. Ik ben er erg opgewekt over.’

      ‘Oké. Nou, voor mij hoeft het ook niet. Laat maar weten als je van gedachten verandert.’

      Acht dagen eerder zou ik zeker op Rosies aanbod zijn ingegaan. Maar nu leek de aanpak met Sonia me een betere oplossing. Dat was minder stressvol voor Rosie, er was minder risico op het ontsporen van de situatie doordat Rosie in discussie wilde gaan, en bovendien zou Rosie minder snel geconfronteerd worden met een negatief oordeel over mijn bekwaamheid als vader.

Ik sprak met Sonia af op haar kantoor aan de Upper East Side, in de hoop dat ik onze briefing voorafgaand aan de evaluatie kon combineren met het vergaren van meer kennis over de ontwikkelingen op het gebied van reproductieve technologie. Maar haar ‘kantoor’ werd vertaald als ‘nabijgelegen koffiezaak’.

      ‘Ik werk niet bij de laboratoria. Ik ben alleen maar met Dave in contact gekomen omdat ik dacht dat zijn bedrijf ons te veel in rekening had gebracht.’

      ‘Was dat ook het geval?’

      ‘Nee, Dave had een fout gemaakt met het papierwerk. Maar hij was er zo eerlijk over dat ik hem op koffie heb getrakteerd. In deze koffiezaak.’

      ‘Leidend tot seks na slechts twee dates.’

      ‘Heeft Dave je dat verteld?’

      ‘Klopt het niet?’

      ‘Niets van waar. We hebben gewacht tot we getrouwd waren.’

      ‘Heeft Dave gelogen?’ Ongelooflijk. Dave was altijd goudeerlijk.

      Sonia begon te lachen. ‘Nee, ik loog. Kon je dat niet merken?’

      Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik ben zeer goedgelovig.’ Het zou veel moeilijker worden om Lydia voor de gek te houden, aangezien zij waarschijnlijk maar al te vaak te maken kreeg met bijstandsfraudeurs en alimentatieontduikers, en de accountants van het ziekenhuis.

      ‘Weet je zeker dat je haar niet hebt verteld dat Rosie Australisch is?’

      ‘Ik heb gezegd dat ze hier geen familie heeft wonen. Ze – jij – kan overal vandaan komen, behalve uit New York.’

      ‘Oké. Neem die depressietest eens met me door.’

      ‘Lydia zal misschien een andere gebruiken. Ik heb er meerdere bekeken. Wat ze allemaal gemeen lijken te hebben is dat ze het risico op depressie koppelen aan gevoelens van bedroefdheid en nervositeit.’

      ‘Is psychologie niet fantastisch? Soms vraag ik me af waarom we die mensen nog betalen.’

      ‘Denk je dat we haar voor de gek kunnen houden?’

      ‘Maak je geen zorgen, Don. De truc is om alleen te liegen wanneer we moeten liegen. Jij bent jij, ik ben ik, alleen dan onder een andere naam. Ik ben een gelukkig mens. En volkomen normaal.’

Ik zou Sonia bijna niet hebben herkend toen ik de enorme hal van het Bellevue-ziekenhuis binnenstapte. Ik had haar alleen in haar werkkleding gezien en af en toe in een spijkerbroek. Nu droeg ze een wijde rok met dessin en een witte blouse met ruches, waarin ze net een volksdanseres leek. Ze begroette me uitbundig.

      ‘Ciao, Don. Wat een mooie dag, no?’

      ‘Je klinkt vreemd. Als een komiek die doet alsof hij Italiaans is.’

      ‘Ik bén Italiaans. Ik ben hier pas één jaar. Er woont hier geen familie, zoals je zei tegen die vrouw. Maar ik ben heel gelukkig! Door die bambino!’ Ze draaide een rondje, en door de middelpuntvliedende kracht bolde haar rok op. Ze lachte.

      Sonia’s grootouders van haar vaders kant kwamen uit Italië, maar zelf sprak ze geen Italiaans. Als Lydia een tolk zou regelen, hadden we een probleem. Ik raadde Sonia aan het accent subtiel te houden. Maar het was een briljant idee om een buitenlandse Rosie te creëren zonder Australisch accent, aangezien dat niet authentiek zou overkomen in vergelijking met mijn accent.

‘Sorry dat ik je van je studie hou,’ zei Lydia nadat ze had aangegeven dat we konden plaatsnemen. ‘Je hebt het vast erg druk.’

      ‘Ik heb het altijd erg druk,’ zei Sonia. Ze keek op haar horloge. Ik was onder de indruk van haar acteerprestaties.

      ‘Hoelang ben je al in de Verenigde Staten?’

      ‘Sinds die start van het geneeskundeprogramma. Ik kom hier voor studie.’

      ‘En daarvoor, wat deed je toen?’

      ‘Ik werkte bij een ivf-kliniek in Milano. Dat is waarom ik interesse kreeg in geneeskunde.’

      ‘Hoe hebben Don en jij elkaar ontmoet?’

      Probleem! Sonia keek naar mij. Ik keek naar Sonia. Als we toch een verhaal moesten verzinnen, dan kon Sonia dat maar beter doen.

      ‘Op Columbia. Don is mijn docent. Alles gebeurt rapido.’

      ‘Wanneer ben je uitgerekend?’

      ‘December.’ Dat klopte wat betreft Sonia’s eigen zwangerschap.

      ‘Was je van plan zo snel zwanger te raken?’

      ‘Als je met ivf werkt, leer je hoe bijzonder het is om een kind te krijgen. Ik denk dat ik veel geluk heb gehad.’ Sonia was het accent vergeten. Maar ze klonk zeer geloofwaardig.

      ‘Ben je van plan tijdelijk met je studie te stoppen als de baby er eenmaal is?’

      Dit was een lastige vraag. Sonia – de echte Sonia – was van plan een jaar verlof te nemen, wat Dave veel stress bezorgde vanwege de impact op hun inkomen. Als Sonia als zichzelf antwoordde en niet als Rosie, was ik gedwongen net als Dave te reageren om consequent te blijven, maar ik zou er vast niet in slagen overtuigend over te komen. Het zou beter zijn als Sonia het antwoord gaf dat Rosie zou geven. Alleen wist ze dat antwoord niet. Dus antwoordde ik voor haar.

      ‘Rosie is van plan haar studie zonder onderbreking voort te zetten.’

      ‘Neem je geen verlof?’

      ‘In ieder geval een week. Wellicht langer.’

      Lydia keek Sonia aan. ‘Een week? Neem je maar een week vrij om een kind te krijgen?’

      Lydia’s overduidelijke verbazing en afkeuring strookte met het advies van David Borenstein. Sonia’s verbazing klopte met haar eigen plannen om voor onbepaalde tijd met verlof te gaan en met het feit dat ze Rosie niet was. We waren het allemaal met elkaar eens, behalve Rosie, maar die was zelf niet aanwezig, dus probeerde ik haar standpunt te verdedigen.

      ‘Een bevalling is niet veel ingrijpender dan een milde luchtweginfectie.’

      ‘Denk je dat het baren van een kind te vergelijken is met een verkoudheid?’

      ‘Alleen dan zonder het ziekteaspect.’ In dat opzicht liep Rosies vergelijking spaak. ‘Het is meer vergelijkbaar met het nemen van een week verlof om naar de honkbalfinales te gaan.’ Sonia wierp me een vreemde blik toe. Deze verwijzing naar honkbal kwam ongetwijfeld voort uit het feit dat ik onbewust aan Dave dacht.

      Lydia veranderde van onderwerp. ‘Als Rosie fulltime studeert, dan ben jij dus de enige kostwinner.’

      Rosie zou het vreselijk vinden als ik hier ja op zou antwoorden. Het antwoord dat ik gaf was tot voor kort nog waar. ‘Incorrect. Ze werkt een paar avonden per week in een bar als cocktailbereider.’

      ‘Ik neem aan dat ze daar op een gegeven moment mee zal stoppen.’

      ‘Absoluut niet. Ze vindt het uiterst belangrijk om aan ons gezamenlijke inkomen bij te dragen.’ Sonia had gelijk: ik kon het grootste deel van de vragen eerlijk beantwoorden.

      ‘En wat is jouw rol in het geheel?’

      ‘In welk opzicht?’

      ‘Nou, als Rosie fulltime studeert en ook nog parttime werkt, zul jij misschien moeten helpen met de verzorging van de baby.’

      ‘Dat hebben we besproken. Rosie heeft geen hulp nodig.’

      Lydia keerde zich naar Sonia. ‘Voel jij je prettig bij dit alles? Denk jij er ook zo over?’

      Ik was even vergeten dat Sonia Rosie speelde. Ik had over haar gepraat alsof ze niet bij het gesprek aanwezig was. Hopelijk had Lydia dit niet opgemerkt. Maar het antwoord op Lydia’s vraag was simpel: ja. Sonia zou Lydia een sluitend verhaal vertellen, dat overeenkwam met dat van mij, met het feit dat Rosie niets meer nodig had om gelukkig te zijn. Kortom, een verhaal dat strookte met de realiteit.

      ‘Nou...’

      ‘Voordat je antwoord geeft, wil ik eerst nog eens wat vragen over je familie,’ zei Lydia. ‘Mocht je moeder zelf het woord voeren?’

      ‘Niet echt. Mijn vader bepaalde wat ze zei en deed.’

      ‘Dus ze waren nogal traditioneel?’

      ‘Als je bedoelt dat mijn vader ’s avonds na zijn werk thuiskwam en verwachtte dat het eten klaarstond terwijl mijn moeder, die diabetes had, voor vijf kinderen moest zorgen, ja, dan waren ze traditioneel. Dat was althans het excuus.’ Het Italiaanse accent was verdwenen. Sonia klonk boos.

      ‘Zo te horen sta je op het punt om in haar voetsporen te treden.’

      ‘Zo klinkt het inderdaad, hè? Alles draaide om mijn vaders werk. O, wat moest hij hard werken. Zo hard. Nou, ik ben anders niet met mijn vader getrouwd. Ik verwacht wel wat meer van Dave.’

      ‘Dave?’

      ‘Don.’

      Er viel een stilte. Na deze verspreking was Lydia nu waarschijnlijk de hele situatie aan het reconstrueren, om tot de onvermijdelijke conclusie te komen dat Sonia een bedriegster was. Ik moest een verklaring bedenken voor de andere naam. Mijn hersenen draaiden op volle toeren en de oplossing was zo elegant dat het mijn natuurlijke aversie tegen liegen onderdrukte.

      ‘Mijn tweede voornaam is David. Mijn vader heet ook Donald, dus soms word ik Dave genoemd. Om verwarring te voorkomen.’ Dit idee werd ingegeven door mijn neef Barry, wiens vader ook Barry heette, waardoor mijn neef binnen de familie bekendstond onder zijn tweede voornaam, Victor.

      ‘Nou, Don-Dave, wat vind je van Rosies opmerking?’

      ‘Rosie?’ Nu was ik helemaal in de war. Sonia, Rosie, Don, Dave, Barry, Victor. Dat was eveneens de naam van mijn grootvader. Van vaders kant. En ik zou zelf ook vader worden. Van een kind met een voorlopige naam.

      ‘Ja, Donald-David, Rosie. Je vrouw.’

      Als ik genoeg tijd had gehad, zou ik me hier wel uit hebben gered. Maar Lydia staarde me doordringend aan, dus ik gaf het enige praktische antwoord dat ik kon bedenken.

      ‘Ik moet deze nieuwe informatie eerst verwerken.’

      ‘Maak maar een nieuwe afspraak als je alles hebt verwerkt.’ Lydia zwaaide met het politiedossier. We mochten gaan. Maar het probleem was nog niet opgelost.

Sonia moest terug naar haar werk, dus de nabespreking vond plaats in de metro.

      ‘Ik moet het Rosie vertellen,’ zei ik.

      ‘Wat wil je dan tegen Lydia zeggen? “Hallo, dit is de echte Rosie? Ik ben niet alleen een pedofiel en een onverschillige domkop, maar ook nog eens een oplichter.”’

      ‘Ze heeft niets gezegd over onverschilligheid of domheid.’

      ‘Als je wat minder onverschillig was geweest, zou je dat misschien wel hebben opgemerkt.’ We waren bij Sonia’s halte aangekomen, maar ik stapte eveneens uit. Het was wel duidelijk dat dit een cruciaal gesprek was, in beide betekenissen van het woord.

      ‘Sorry, ik ben boos op mezelf,’ zei Sonia. ‘Ik heb het verknald. Ik vind het niet leuk om de boel te verknallen.’

      ‘Het onbedoelde gebruik van Dave’s naam was volkomen begrijpelijk. Ik moest ook hard mijn best doen om jou niet Sonia te noemen.’

      ‘Dat is niet het enige. Het gaat allemaal niet zoals ik had gehoopt tussen Dave en mij. Het heeft zo lang geduurd voordat we zwanger waren, maar nu toont hij amper interesse.’

      Ik wist wel waarom. Dave was gestrest door zijn werk en door de kans op een faillissement, wat zou betekenen dat Sonia weer moest gaan werken, wat niet aansloot op haar plannen, wat ertoe zou leiden dat ze Dave niet langer geschikt achtte als partner, wat zou resulteren in een scheiding, vervreemding van zijn kind en het wegvallen van de zin van zijn bestaan. We hadden deze reeks gebeurtenissen meermaals besproken.

      Helaas kon ik Sonia niet vertellen hoe zijn bedrijf ervoor stond, aangezien dit de opeenvolging van de gebeurtenissen mogelijk zou versnellen. Maar nu had Sonia een andere optie genoemd die wellicht tot hetzelfde resultaat zou leiden.

      Sonia vervolgde. ‘Ik heb allerlei boeken gelezen en ik doe mijn best om alles goed te doen, maar hij lijkt te denken dat de zwangerschap niets met hem te maken heeft. Weet je wat hij gisteravond heeft gedaan?’

      ‘Gegeten en geslapen?’ Dat leek me het waarschijnlijkste scenario.

      ‘Je had het niet beter kunnen verwoorden. Ik had een maaltijd gekookt uit een van die zwangerschapsboeken, met zeven van de tien superfoods. Het stond al voor hem klaar toen hij thuiskwam, maar weet je wat hij had gedaan? Hij had een hamburger gehaald. Een dubbele cheeseburger met bacon en guacamole. Terwijl hij zogenaamd op dieet is.’

      ‘Zat er sla en tomaat op?’

      ‘Wat?’

      ‘Ik probeer het aantal zwangerschapssuperfoods te tellen.’

      ‘Hij heeft hem voor mijn neus zitten opeten. En daarna ging hij naar bed. Echt zo onattent.’

      Het leek me beter om hier niet op te reageren. Dave deed zijn best om zijn huwelijk te redden, waardoor hij harder moest werken, wat leidde tot stress, wat leidde tot het consumeren van hamburgers en tot uitputting, wat leidde tot gezondheids- en huwelijksproblemen. Nog meer informatie om te verwerken.

      Zwijgend liepen we van de metro naar de ivf-kliniek. Sonia wilde me om onverklaarbare redenen omhelzen, maar bedacht zich op tijd. ‘Zeg maar niets tegen Dave. Het komt wel weer goed tussen ons.’

      ‘Mag ik hem dat wel vertellen? Dat het wel weer goed komt tussen jullie? Hij maakt zich wellicht ook zorgen over jullie huwelijk.’

      ‘Heeft hij dat gezegd?’

      ‘Correct.’

      ‘Mijn god, wat is het toch allemaal ingewikkeld.’

      ‘Inderdaad. Menselijk gedrag is zeer verwarrend. Ik zal Rosie vanavond over Lydia vertellen.’

      ‘Nee, niet doen. Het is mijn schuld, en ik wil niet dat Rosie door mij van streek raakt. Zo te horen heeft ze al meer dan genoeg aan haar hoofd. De volgende keer zullen we alles goed doen.’

      ‘Ik weet niet precies hoe we dat moeten doen.’

      ‘Lydia en ik zeggen in feite hetzelfde. Jij moet meer nadenken over hoe je Rosie kunt steunen. Ze heeft je hulp nodig, ook al roept ze nog zo hard dat ze onafhankelijk wil zijn.’

      ‘Waarom zou ze daarover liegen?’

      ‘Ze liegt niet. Niet opzettelijk. Ze denkt dat ze Superwoman is. Of misschien denkt ze dat je niet wil meehelpen. Of niet kunt helpen.’

      ‘Dus ik moet een bijdrage leveren aan het zwangerschapsproces?’

      ‘Steun haar. Toon interesse. Sta voor haar klaar. Dat is het enige wat Lydia en ik willen zien. O, en Don?’

      ‘Heb je nog een vraag?’

      ‘Hoeveel superfoods bevat een hamburger? Er zat sla en tomaat op. Op allebei.’

      ‘Acht. Maar...’

      ‘Geen gemaar.’

      Dit keer omhelsde ze me wel. Ik hield me stil, en gelukkig was het vrij snel weer voorbij.